တခါက တို႔ေက်ာင္းေဆာင္ေလး

“ ေဖာက္ ! ”
“ ေဖာက္ ! ”
“ ေဖာက္ ! ”

“ဟာ သြားၿပီ။ ေဟ့ေကာင္ ငါ့စာအုပ္ေပၚ မိုးေရေတြ စိမ့္က်လာၿပီ။”
“ေအးကြ ငါ့စာအုပ္ေပၚလဲ က်လာၿပီ။”
“ကဲ တပည့္တို႔ စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီး အတန္းေနာက္မွာ စုၿပီး ထိုင္ေနၾကေနာ္။”

ေက်ာင္းေဆာင္အိုေလးရဲ႕ သက္ကယ္မိုးတို႔ မိုးရြာသည့္အခါတိုင္း မိုးစက္တို႔ကို သူ႔ရဲ႕ မလံုမလဲ အကာအရံေအာက္မွာ စာသင္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ဆီ လက္ေလွ်ာ့ စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿမဲ။ မိုးေပါက္တို႔ စာအုပ္က်လာသည္ကို စာသင္ေနဆဲ ဆရာမကလည္း သတိထားမိသြား သည္ထင္။ စာသင္ေဆာင္ရဲ႕ ေနာက္နားက မိုးအနည္းငယ္လံုေသာ ေျမကြက္လပ္ေလးဆီ စုထိုင္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။ ေရးလက္စ စာအုပ္ကို အျမန္လြယ္အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီး အတန္းေနာက္ေလးမွာ စုထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္။ စာသင္ခံုေတြေပၚမွာ မိုးေရတို႔ တျဖည္းျဖည္း ရႊဲစိုလာသည္ကိုသာ ထိုင္၍ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။

တျခားအတန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားလဲ က်ေနာ္တို႔လိုပင္ စာသင္ခံုေတြမွာ ရွိမေနႏိုင္ေတာ့။ မိုးလြတ္ရာ ေနရာေတြဆီမွာ ဟုိတစု ဒီတစု အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ စာသင္ခန္းက တစ္တန္းကို တစ္ေဆာင္မဟုတ္။ ေဟာခန္းရွည္အတြင္းမွာ တစ္တန္းႏွင့္ တစ္တန္း ခြဲျခားထားသည္တို႔က ေက်ာက္သင္ပုန္းမ်ားႏွင့္ ဆရာမထိုင္ေသာ စားပြဲမ်ားသာ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ တခုတည္းေသာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းေလးရဲ႕ မူလတန္း ေက်ာင္းသား အားလံုးမွာ ဒီေဟာခန္းရွည္အတြင္း၌သာရွိသည္။ နံရံတစ္ခုကေတာ့ အတြင္းဘက္မွ ေမ်ာတိုင္တတိုင္ျဖင့္ က်ားကန္ရပ္တည္ထားရသည္။

ျပတင္းေပါက္တို႔ ပိတ္ထားေသာ္လည္း မခိုင္မခံ့ပတၱာတို႔မွာ ေလတိုးဒဏ္ေၾကာင့္ တကၽြိကၽြိျမည္လွ်က္။ တံခါးရြက္တို႔မွာလည္း တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ေအာ္ေနဆဲ။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာေတာ့ ဆရာမ၏ အားေပးသံႏွင့္ ေလျပင္းတို႔ စီးခ်င္းထိုးသံမ်ား ႀကီးစိုးလွ်က္။ စာသင္ေဆာင္ေပၚမွ သက္ကယ္တို႔ကို ေလျပင္းေဝွ႔သျဖင့္ သက္ကယ္ေခ်ာင္းေတြက တဖ်န္းဖ်န္း။ မိုးရြာလို႔ ခံုေတြေရာ လြယ္အိတ္ပါ မိုးစိုလို႔ စာသင္တာ ရပ္ၿပီး အိပ္ျပန္ခဲ့ရေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ေပ။ တခါတရံ အိမ္ျပန္ရလို႔ မိုးရြာထဲမွာ ေဆာ့ရင္းျပန္ကာ ေပ်ာ္မိေပမယ့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားလာေတာ့ စာသင္ခန္း ေခ်ာင္ေလးမွာ ကပ္ၿပီးမိုးခိုေနရတာကို ဝမ္းနည္းအားငယ္လာသည္။

ေလျပင္းက ျပင္းသထက္ ျပင္းလာသည္ထင့္။ အမိုးသက္ကယ္တို႔ကို တုတ္ေႏွာင္ထားသည့္ ႏွီးမ်ားျပတ္ေတာက္ကာ သက္ကယ္ခ်ပ္တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေခါင္မိုးကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးေလၿပီ။ လြင့္ေနေသာ တိမ္တို႔ကို တစထက္တစ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျမင္လာၾကရေတာ့သည္။ သစ္ရြက္စိမ္းတို႔ ျဖဳတ္ခူးလာေသာ ေလျပင္းက ေခါင္မိုးအေပါက္မွ စာသင္ခန္းထဲသို႔ သစ္ရြက္ေၾကြတို႔ႏွင့္အတူ တဟုန္ထုိး ဝင္လာၾကသည္။

“ဆရာေရ မုန္တိုင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တယ္။ အမိုးလည္း ပြင့္ကုန္ၿပီ။ ကေလးေတြအတြက္ ဒီအေဆာင္ထဲမွာ စိတ္ခ်ရပါ့မလား။ ျပန္ခုိင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။”
“ေလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့့္ မလႊတ္လိုက္နဲ႔အံုး ဆရာမ။ အျပန္လမ္းမွာ သစ္ပင္က်ိဳးတာ ဓါတ္တိုင္လဲတာနဲ႔ေတြ႔ရင္ ပိုအႏၲရယ္ရွိတယ္။”
ဆရာႏွင့္ ဆရာမ ေျပာေနသံကို ၾကားၿပီး ေၾကာက္စိတ္က ပိုဝင္လာသည္။ အမိုးပြင့္သြားေသာ ေနရာမွ မိုးစက္တို႔က မိုးခိုရာ ေနရာထိ ေရာက္လာသျဖင့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ထီးေလးကို ထုတ္ေဆာင္းမိသည္။ သစ္ပင္က်ိဳးသံမ်ားလည္း ၾကားလာရသည္။

“ေဟ့ေကာင္ လာေလ ထီးေအာက္ဝင္”
“ဪ ေအး”
လြယ္အိတ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စာသင္ေဆာင္ေအာက္မွာပင္ ထီးေလးေဆာင္းကာ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနၾကရသည္။ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
“ေက်ာင္းျပန္ရင္ သရက္သီးသြားေကာက္ရေအာင္ကြာ။ ဒီေလနဲ႔ဆို အမ်ားႀကီး ေၾကြမွာကြ” စိတ္ေျပာင္းေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဒီေန႔ အေမဖ်ားလို႔ အလုပ္မသြားဘူးကြ။ အိမ္မွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေခါင္းရင္းက ကုကၠိဳကိုင္း က်ိဳးက်ရင္ ငါ့အိမ္ေလးလြတ္မွာ မဟုတ္ဘူးကြာ။ အေမ့အတြက္ စိတ္ပူတယ္။”

က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ကို စိတ္ပူေနသည္ေလ။ ဆရာမကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ က်ေနာ္တုိ႔ေဘးနားမွာ ထီးေလးေဆာင္းရင္း ဘုရားစာရြတ္ေနသည္။ ဆရာကေတာ့ ေမ်ာတိုင္ေထာက္ထားရသည့္ နံရံနားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တျခားေနရာသို႔ ေရြ႕ခုိင္းေနသည္။ သက္ကယ္တို႔လည္း တစ္ခ်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ပ္လြင့္စင္ကုန္သည္မွာ တဝက္နီးပါး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထီးေဆာင္းထားေသာ္ လည္း မလံုေတာ့သည္မို႔ ေက်ာင္းဝတ္စံုလည္း စိုရြဲလွ်က္။ လူလည္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည္။ တစ္နာရီေလာက္ တိုက္ေနသည့္ ဒီမုန္တိုင္းကလည္း ခုထိမရပ္ေသး။

“ဝုန္း…..”

အသက္ရႈတို႔ပင္ ရပ္သြားမိသည္။ ေမ်ာတိုင္ေထာက္ထားေသာ သစ္သားနံရံတစ္ခ်ပ္မွာ အျပင္သုိ႔ ရုတ္ခ်ည္း ၿပိဳက်သြားသည့္ျမင္ကြင္းမွာ မ်က္ဝန္းမွတဆင့္ ႏွလံုးသားကို ဆုတ္ညစ္ေခ်မြလိုက္သလိုပင္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္ေရာ နံရံမွာ အျပင္ဘက္သို႔ ၿပိဳလဲသည္ေရာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အထိအခိုက္ မရွိလိုက္သည္က ေတာ္ေသးသည္။ ေနာက္ထပ္ နံရံေတြ ၿပိဳက်လာအံုးမလား မသိႏိုင္ေပ။ ေရွာင္ေျပးစရာလဲ မရွိ။ စာသင္ေဆာင္ အျပင္မွာလည္း မုန္တိုင္းက တဝွီးဝွီး ၊ သစ္ကိုင္းမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္းက်ိဳး ၊ သစ္ပင္တို႔ တစ္ပင္ၿပီး တစ္ပင္ ၿပိဳလဲေနသည္။ ဆရာ/ဆရာမမ်ားရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈေအာက္မွာပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ ဒီစာသင္ေဆာင္ႀကီး တစ္ေဆာင္လံုး ၿပိဳလဲရင္လဲ ခံလိုက္ေတာ့မည္လို႔ ဆံုးျဖတ္ကာ မ်က္စိစံုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ နားထဲတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ ငိုသံမ်ား ၊ သစ္ကိုင္းက်ိဳးသံမ်ား….။

ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္အၾကာတြင္ မုန္တိုင္းစဲသြားသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း တိမ္မည္းတို႔ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ မိုးစက္တို႔ေတာ့ တဖြဲဖြဲက်ေနဆဲ။ ဆရာ/ဆရာမမ်ားလည္း မုန္တိုင္းကို စိတ္ခ်ရၿပီမို႔ ဂရုတစိုက္ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔မွာကာ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ စာသင္ခန္း တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းေလး တစ္ခုလံုး သက္ကယ္မိုးမ်ား သစ္ကိုင္းမ်ား သစ္ရြက္ေၾကြမ်ား ဟိုတစ ဒီတစ ျပန္႕ၾကဲလို႔။ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝ ကစားခဲ့ၾကသည့္ မန္က်ည္းပင္ႀကီးကေတာ့ အျမစ္ေတြေပၚကာ တစ္ပင္လံုး လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္သြားေလၿပီ။
ေက်ာင္းဝင္းထဲမွအထြက္ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအံသံေတြ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနခဲ့တဲ့ စာသင္ေဆာင္ေလးမွာ အရိုးက်ဲက်ဲ ေခါင္တိုင္မ်ားသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေခါင္မိုးေလး ၊ တဖက္ပြင့္ေနေသာ နံရံေလးႏွင့္ တံုးလံုးလဲေနသည့္ ကစားေဖာ္ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတို႔ အရုပ္ဆိုးစြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ရမည့္ လမ္းေလးမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ား သစ္ကိုင္းက်ိဳးမ်ားႏွင့္ လဲေနေသာ ဓါတ္တိုင္မ်ား ျပည့္ႏွက္လို႔…..။

က်ေနာ္ေရးတာက ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသားဘဝေလးမွာ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ခံစားမႈေလးပါ။ ခုလက္ရွိ အမိျမန္မာျပည္မွာ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြထက္ အဆမ်ားစြာ ေသးငယ္ပါတယ္။ ေသဆံုးခဲ့ၾကရတဲ့ ျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္မိပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီေဖးမေပးႏိုင္ၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းပါတယ္။ ေသြးခ်င္းေမာင္ႏွမမ်ား ေလေဘးအႏၲရာယ္ ဆိုးက်ိဳးဒုကၡမ်ားမွ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...