သစ္တစ္ပင္လုိငါ

အေႏြးထည္ ပြပြေတြ
အထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့ငါ
အႏွစ္အသား နည္းနည္း
အေခါက္အေပြး ထူထူ
သစ္ပင္လိုလူအျဖစ္နဲ႔
ဘဝေပးတဲ့ အသိနည္းနည္း
ဥာဏ္ရည္က်ဲကို အေရာင္တင္ရင္း
ေလာကလမ္း သဲသဲမဲမဲမွာ
မလဲမကြဲေအာင္ သြားရအံုးမယ္...

မသိျခင္း အေခါက္ေတြပါး
အသိပင္စည္ထြားတဲ့အခ်ိန္
ေျခကုတ္အျမစ္ခိုင္ခုိင္နဲ႔
အကိုင္းအခက္ေတြေဝလို႔
ေလာကကို လွေစႏိုင္သူျဖစ္ရမယ္...

ေက်ာင္းအျပန္ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွာ အေႏြးထည္ ထူထူထဲက ေခါင္းျပဴရင္း အျပင္ေလာကကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ သိျခင္း မသိျခင္းေတြ အမ်ားၾကီးအတြက္ အားတင္းရင္း ေရးလိုက္မိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။