သၾကၤန္ေရေတြ ပက္ျဖန္းခြင့္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးေန႔ …
မနက္အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ ေလညွင္းထဲမွာ ပိေတာက္ရနံ႔တို႔ စီးေမ်ာလာသည္။ စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္၏။ ေရႊဝါပိေတာက္တို႔ ပြင့္လန္းေလျပီ။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတာနဲ႔ လမ္းထိပ္က ပိေတာက္ပင္ၾကီးဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္လာမိသည္။ ညက ရြာသြန္းခဲ့သည့္ သၾကၤန္မိုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕။ တံျခဴျဖင့္ ျခဴႏိုင္ေလာက္သည့္ အျမင့္တြင္ အပြင့္ေကာင္းေကာင္းတို႔ မရွိ။ ပိေတာက္ပင္ ပိုင္ရွင္အား ခြင့္ေတာင္းျပီး တက္ခူးခဲ့သည္။ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ ညိဳ႕ယူအားေၾကာင့္ တစ္ကိုင္းတခ်ိဳ႕ျဖင့္ စူးျငိ နာက်င္ေသာ္လည္း မမႈအား။ ပိေတာက္ခိုင္တို႔ တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေမေမက တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနသည္။
“အမ်ားၾကီးပါလား သားရဲ႕။ ဝယ္လာတာလား”
“မဟုတ္ဘူး ေမေမ။ သားကိုယ္တုိင္ ခူးလာတာ။ ေမေမ ဘုရားတင္ဖို႔”
“ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား သားရယ္။ တေယာက္ေယာက္ကို ေပးဖို႔မ်ားလားလို႔” ျပံဳးစိစိျဖင့္ မသိဟန္ျပဳကာ ဆိုေလသည္။
ျပန္ေျဖစရာ အေျဖမရွိ။ ဘုရားတင္ဖို႔သာ ခူးလာသည္ မဟုတ္။ အပြင့္လွလွ ေလးငါးခက္ေရြးခ်ယ္ျပီး စက္ဘီးေလး ယူကာ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကေတာ့ သိလွ်က္ႏွင့္ မျမင္သလို ေနေပးၾကသည္မို႔ ေခါင္းငံု႔ မ်က္ႏွာဝွက္ကာ အျမန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေလအရွိန္ျဖင့္ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ ေၾကြမည္စိုး၍ စက္ဘီးကို ထိမ္းနင္းကာ ငုတို႔ ပြင့္လန္းေနသည့္ ကုန္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ နင္းတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမေလး ခင္သူ႕ဆီသို႔ …..
အေဝးမွပင္ ျမင္ေနရသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဒန္းစီးရင္း ေငးငိုင္ေနေသာ ခင္သူ။ သူမအနားသို႔ ေရာက္သည့္တိုင္ အသိမေပးပဲ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဘးက စာအုပ္တြင္ တခ်ိဳ႕ကို ေရးမွတ္ေနပံုရသည္။ ေရးရင္းႏွင့္ပင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ သုတ္လိုက္သည္ဟုလည္း ထင္မိ၏။ ခင္သူ ငိုေနသည္လား က်ေနာ္မသိ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ ၾကီးစိုးလာသည္။ အနားေရာက္လာေတာ့ သိလုိက္ရသည္က သူမေရးေနသည္မွာ က်ေနာ္ ေပးခဲ့ဖူးသည့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး။
“ခင္သူ …. နင္ငိုေနတာလားဟင္”
ျဖတ္ခနဲ႔ အံ့ၾသသည့္ အမူအရာေလးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးတို႔ လႊမ္းသြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရွက္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကို ေလညွင္းေလးက အလိုက္တသိနဲ႔ ဆံႏြယ္တခ်ိဳ႕ကို ဆြဲယူ ဖံုးကြယ္လိုက္သေယာင္ပင္။ ခင္သူက မ်က္ရည္စတို႔ကိုလဲ ခိုးသုတ္ေနရင္း
“နင္ ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ”
“ခုေလးတင္ပါပဲ။ စက္ဘီးနဲ႔ လာေတာ့ အသံမၾကားရလို႔ နင္သတိမထားမိတာ ျဖစ္မွာပါ။ ေရာ့ .. နင့္အတြက္ ပိေတာက္ပန္း။ ငါကိုယ္တိုင္ တက္ခူးလာတာ”
“နင္ ငါ့ကို သတိရေသးတယ္ေနာ္” ေခါင္းေလးငံုထားရင္းက ေျပာသည္။
“နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ သံေယာဇဥ္အရွိဆံုးသူေလ။ သတိရလို႔ နင့္ကို ပန္ေစခ်င္လို႔ လာေပးတာေပါ့။ ပန္လိုက္ေနာ္”
ၾကည္ႏူးသြားသည့္ မ်က္ႏွာေလးက အလြန္ပင္ အျပစ္ကင္းေနသည္။ ပိေတာက္တို႔ကို သူ႔လက္ထဲသုိ႔ ထည့္ေပးၿပီး ပန္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး အပြင့္တခ်ိဳ႕ကို ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္သည္။ ပိေတာက္တို႔ လက္ကမ္းေပးသည့္ အခ်ိန္မွာပင္….
“ဟယ္ ထူးေအာင္ နင့္လက္မွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပါလား။ နင္ လမ္းမွာ ရန္ျဖစ္လာတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ပိေတာက္ပင္ေပၚ တက္ရင္း သစ္ကိုင္းျခစ္မိျပီး ျပဲသြားတာပါဟ။ ေမေမက ျပံဳးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနေတာ့ ငါလဲ ေဆးမထည့္မိပဲ အျမန္ထြက္လာမိတာ။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ နင္ပန္လိုက္အံုးေနာ္”
ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကို ကလစ္ေလးျဖင့္ ညွပ္၍ ဆံႏြယ္တို႔ထက္မွာ ေနရာေပးလိုက္သည္။
“ကဲ … ရျပီလား” မ်က္ႏွာေလးေမာ့ကာ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ဆိုသည္။
“အင္း .. ရျပီ”
“ဒါဆို နင့္လက္ေဆးထည့္ေပးဖို႔ ေဆးဗူးသြားယူလိုက္အံုးမယ္။ နင္ကေလ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း ေပေပေတေတနဲ႔။ အနာကိုေတာင္ ေသခ်ာဂရုမစိုက္ခ်င္ဘူး။ အရက္ျပန္နဲ႔ကို ေလာင္းပစ္အံုးမယ္” ေျပာလဲေျပာရင္း အလွ်င္စလိုျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ က်ေနာ္ အနာတစ္ခုခုျဖစ္ျပီဆိုလွ်င္ ခင္သူ စိတ္ပူတတ္သည္က ဟိုးယခင္ကတည္းကပင္။ ဒန္းေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကို ဂရုျပဳမိလိုက္သည္။ ေဖာင္တိန္ေလးက အဖံုးဖြင့္လွ်က္သား။ ေရးလက္စ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အနာရင္းမွာ စိတ္ပူေနသည္မို႔ ေဆးဗူးအျမန္သြားယူရန္ အိမ္ထဲေျပးအဝင္မွာ ေမ့က်န္သြားသည္ထင္၏။ ယူၾကည့္ခ်င္သည့္ စိတ္တို႔ကို မတားလိုက္ႏိုင္ခင္ စာအုပ္ေလးကို လက္က ေကာက္ယူလွ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။
အားလံုးစံုေအာင္ ဖတ္ခ်ိန္မရလိုက္ေသာ္လည္း စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ သတိရေၾကာင္း လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္းႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ မရေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈတို႔ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ အံ့ၾသမႈတို႔ကေတာ့ သိပ္မရွိ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သံေယာဇဥ္တခ်ိဳ႕ အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳလာေလျပီေလ။ ခင္သူလဲ က်ေနာ့္လိုပဲ ခံစားရမည္ေပါ့။ ခင္သူ ေဆးဗူးေလး ကိုင္ကာ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို ျပန္ခ်ကာ မသိသလိုေလး ေနလိုက္သည္။ ခင္သူကေတာ့ လက္က ဒဏ္ရာကိုသာ အာရံုေရာက္ေနသည္။ အနာကို ဂရုတစိုက္ ေဆးထည့္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ျဖင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုေနသည္။
အနာကို အရက္ျပန္ထည့္ေနသည္ကိုလည္း သတိမမူမိ။ သူ႔အျပစ္တင္စကားတို႔ကိုလည္း မၾကားေတာ့။ စကားလည္း ျပန္မဆိုႏိုင္။ ခင္သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုသာ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စကားျပန္မရပဲ စိုက္၍သာ ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ့္အား ခဏအၾကာတြင္ ခင္သူ သတိထားမိပံုရသြားသည္။ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို သတိရမိသြားထင္၏။ စာအုပ္ေလးကို ဆြဲယူဖြက္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ရွက္ေသြးတို႔ ျပည့္လွ်မ္းလို႔။
“ဒီ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး ယူသြားလည္း ဖတ္မိထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာသားေတြကို ငါ မေမ့သြားပါဘူး ခင္သူရယ္။ နင့္ကို ဂရုမျပဳမိပဲ အတုအေယာင္ အခ်စ္ေတြ ၾကားမွာ မိန္းေမာခဲ့တဲ့ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္”
“…………..”
“မိုးျပာနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြထက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တဲ့ နင္နဲ႔ငါရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြကို အခ်စ္ထပ္ေပါင္းလိုက္ရင္ တုႏိႈင္းမရတဲ့ အခ်စ္ေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။ ငါလဲ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ နင့္ကို သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ မိုးျပာရဲ႕ အခ်စ္တုေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ခ်ိန္မွာေတာင္မွေပါ့။ လွည့္ျဖားမႈေတြကို ခံလိုက္ရေတာ့ နင့္ဂရုစိုက္မႈေတြ ၾကင္နာမႈေတြကို ပိုလြမ္းတတ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဘဝထက္ ခ်စ္သူဘဝအျဖစ္နဲ႔ နင့္ရဲ႕ အၾကင္နာေတြကို ပိုၿပီး ခံယူခ်င္လာတယ္။ နင့္ကို ခံစားရေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ နင္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေအာင္ ငါ့အခ်စ္ေတြ သစၥာေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ခ်င္လာတယ္။ နင္သာ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလး ေျပာခြင့္ေပးပါလားဟင္”
“ဟြန္း လူလည္က်လိုက္တာ။ ေျပာၿပီးကာမွ ခြင့္ေတာင္းေနေသးတယ္။ ငါက အရင္ခ်စ္ခဲ့ရသူပါ ထူးေအာင္ရယ္ ….”
စကားလံုးတို႔ အမ်ားၾကီး မလိုေတာ့။ ခင္သူႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကားမွာ နားလည္မႈမ်ားစြာတို႔က ရွိႏွင့္လ်က္သား။ ေဆးထည့္ေပးေနသည့္ ခင္သူ႔လက္ေလးကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ တဖက္ကေတာ့ ပုခံုးေလးကို ဖက္လို႔။ ခင္သူကလဲ အလိုက္သင့္ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲသို႔ မွီႏြဲ႔လာသည္။ ဆံႏြယ္ထက္မွ ပန္းပိေတာက္တို႔ ရနံ႔က ပို၍ ေမႊးပ်ံ႕ေနေတာ့သည္။ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး ပန္းပိေတာက္တို႔ အျပည့္ဖံုးလႊမ္းသြားသေယာင္။ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးႏွင့္ ပန္းပိေတာက္တို႔က ခိုးၾကည့္ေနသလိုလို။
ညေနခင္းမွာ တစ္ႏွစ္တာအတြက္ အစြမ္းကုန္ ပက္ျဖန္းေနသည့္ သၾကၤန္ေရမ႑ပ္ေတြ ၾကားမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ခင္သူ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးတြင္ အတူတြဲလွ်က္။ အားကိုးတႀကီး ဖက္သိုင္းထားသည့္ ခင္သူ႔လက္ကေလးကလည္း ျမဲျမံလွ်က္။ သၾကၤန္ေရေတြ ၾကားမွာ ျပံဳးရႊင္ေနသည့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ ရင္ထဲက ၾကည္ႏူးမႈတို႔ကား မည္သူမွ မွန္းဆတတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ သၾကၤန္အခ်ိန္ကား မၾကာမီ ျပီးဆံုးေတာ့မည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ခင္သူရဲ႕ အခ်စ္ကေတာ့ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ ျပီးဆံုးသြားသလို ျပီးဆံုးသြားမည္မဟုတ္။ သၾကၤန္ရွိေနေလတိုင္း ရွိေနေလဦးမည့္ ခုိင္ျမဲေသာ အခ်စ္တို႔ႏွင့္။
ဒီေန႔ သၾကၤန္အတက္ေန႔မို႔ ညဖက္ပါ စည္ကားလွ်က္။ သၾကားမင္းၾကီးလည္း ျပန္ေတာ့မည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ခင္သူႏွင့္အတူ ဘုရားသြားၾကမည္။ ေရွ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ခင္သူ၏ လက္ကိုတြဲလွ်က္ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ အားအင္ေတြ ျပည့္လွ်က္…………
သၾကၤန္ကို လြမ္းစိတ္နဲ႔ ေျဖသာစရာဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ ခုလိုစာလံုးေတြ ဖြဲ႔သီဖို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုလို ဝတၳဳေလး ေရးျပီး အလြမ္းေျဖလိုက္တာပါ။ ေရးရင္းနဲ႔လဲ ဇတ္လမ္းဆင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကို နစ္ေမ်ာခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးၾကသလို တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ ေရးဖြဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္အရင္က ဝတၳဳေတြ ေရးဖူးေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ အရွည္ဆံုးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုလို႔ ဆိုထားေပမယ့္ မတိုမရွည္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ း) တစ္ပိုင္းၿပီး တစ္ပိုင္းကို အျမဲမျပတ္ လာခံစားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလဲ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
