တခါက မီးေလာင္ျပင္မွာ (၁)

ခုတေလာ လူေရာ စိတ္ေရာ ထိခိုက္မႈေတြ မ်ားေနလို႔ ဘေလာ့ဘက္မလွည့္ျဖစ္တာ တပတ္ေလာက္ျဖစ္သြားမိတယ္။ လူက ခါးနာလိုက္ လက္ကို ဆီပူေလာင္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာမ်ား ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ခါးနာရလားလို႔ ေမးစရာေတာ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ကတည္းက ေလ့က်င့္တဲ့ ဒါဏ္ေတြေၾကာင့္ ခါးရိုး အဆစ္လြဲခဲ့တာပါ။ ဒုတိယႏွစ္ ခြင့္ရက္ရလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ မနက္ေတြဆို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မထႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တာကို မိဘေတြက သတိထားမိေတာ့ ဓါတ္မွန္ရိုက္ဖို႔ အတင္းေခၚတာနဲ႔ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္မွန္ျပားထြက္လာေတာ့ ေမေမက ငိုလိုက္တာ…။ သူ႔သား ဒီေလာက္ ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္ဆိုျပီးေတာ့။ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားခဲ့တာ။ ေဆးေတြ အမ်ားၾကီး ေသာက္ခဲ့ရေပမယ့္ လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္ မရွိပဲ တခါတခါ ျပန္နာတတ္တယ္ေလ။ ဆီပူေလာင္တာေတာ့ အိမ္ရွင္မမရွိေသးေတာ့ ကိုယ္တုိင္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ေနရေသးတာကိုး။ အဟိ ေၾကညာဝင္တာ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေတြကေတာ့ ခင္မင္တဲ့သူေတြရဲ႕ အထင္လြဲမႈေတြ ခံေနရလို႔ပါ။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔မို႔ အဆက္ျပတ္သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ့။

ေနမေကာင္းေတာ့ မိဘနဲ႔ ေမြးေျမကို ပိုသတိရမိတယ္ဗ်ာ။ ခုက်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေဆာင္းေလးလပတ္လံုး ေၾကြက်လာတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြ ေဆာင္းေဟမာန္ အာဏာကုန္လို႔ အစိုင္အခဲအျဖစ္နဲ႔ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ရာသီေပါ့။ ေကာင္းကင္က က်လာေတာ့ ႏွင္း ၊ ေလထုမွာ ပူေႏြးစြာ ျဖတ္သန္းလာရေတာ့ လူနဲ႔ ထိလိုက္တာနဲ႔ မိုးေရေတြလို ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ နည္းနည္းေတာ့ ခ်မ္းေနေသးတယ္။ ေျမျပင္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မိုးတြင္းလို ေနရာတုိင္းမွာ ဗြက္ေပါက္ေနေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုလိုေနတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္ ရတတ္တဲ့ ေျမသင္းနံ႔ေလး မရတာပဲ။ အဓိပၸါယ္ တစ္ခုလိုေနတဲ့ ပုဒ္စာလိုပါပဲ။ မိုးဥတုသီးသန္႔မရွိတဲ့ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ ဒီအခ်ိန္ပဲ ျမန္မာျပည္နဲ႔ တူတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဒီမွာ ရြာေနတဲ့ ႏွင္းမိုးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရြာလိုက္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အပူရွိန္ေတြ ျပင္းထန္လို႔ မီးေတြ ေလာင္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုမိုးေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေနရင္ ဒုကၡေတြ ကင္းေဝးႏိုင္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ သိရတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။

တခါကေပါ့… ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္း အညွာေဒသ ျမင္းျခံျမိဳ႕မွာ တာဝန္က်တုန္းက မီးေဘးၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ မီးေလာင္လို႔ သံေခ်ာင္းေတြ ေခါက္ေတာ့ တခါမွလည္း မၾကံဳဖူးေတာ့ က်ေနာ္ပါ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ လူေတြစုျပီး ကားနဲ႔ အျမန္သြားလိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုရဲ႕ အိမ္ယာေတြကို ဝါးမ်ိဳေနတဲ့ မီးေတာက္ၾကီးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေထာင္လႊားေနတယ္ေလ။ လူေတြလဲ အထုတ္အပိုးေတြ ဆြဲသူဆြဲ ေသတၱာရြက္သူရြက္နဲ႔ တပိုင္တႏိုင္ ယူႏိုင္သေလာက္ေလး ယူသူယူ စက္ဘီး ဆိုက္ကား တြန္းလွည္း ကားေတြနဲ႔ မီးေဝးရာကို သယ္သူေတြ သယ္နဲ႔ လမ္းမနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ကားလဲ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔ မရေတာ့တာနဲ႔ ဆင္းျပီး မီးေလာင္ရာနဲ႔ အနီးဆံုးကို သြားလိုက္တယ္။

မီးညြန္႔ေတြ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ စေလာင္တဲ့ ေနရာက ဖိနပ္စက္ရံုရဲ႕ သားေရနဲ႔ အက္ဆစ္ေရာတဲ့ ကန္ကတဲ့ေလ။ ျမင္းျခံဆိုေတာ့ ဖိနပ္ရံုေတြ ကေပါသားလားဗ်ာ။ ေဘးမွာက ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့ မီးဖိုေၾကာင့္လဲ ပိုအားျပင္းသြားတယ္တဲ့။ လမ္းဟိုဘက္မွာက ဆီပြဲရံုတဲ့။ သြားျပီေပါ့ဗ်ာ။ မီးခိုးလံုးေတြ ၾကားက တိုးထြက္လာတဲ့သူေတြ မ်က္ႏွာမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း အဖြဲ႔ေတြ ခြဲျပီး မီးေလာင္ရာ ေနရာပတ္လည္မွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး နီးစပ္ရာက ေရပံုးေရခြက္ေတြနဲ႔ ပက္ခဲ့ရတယ္။ မီးသတ္ကား ဝင္ဖို႔အတြက္ ဖ်က္သင့္တဲ့ အိမ္ေတြလည္း ဖ်က္ပစ္ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ အိမ္ရွင္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းေလာက္ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ဖ်က္ေပးခဲ့ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျငဴစူတဲ့သူက ရွိေသးတယ္။

လူ႕စုန္းျပဴးဆိုတာကလည္း ေနရာတိုင္းမွာ ရွိသားလားဗ်ာ။ မီးေလာင္လို႔ အိမ္ထဲက ခြာလို႔ ရသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကို စုစည္းထုပ္ပိုးထားျပီး အျပင္မႏိုင္တႏိုင္နဲ႔ ထုတ္ေနတာကို ကူသယ္သလိုလိုနဲ႔ ယူေျပးတဲ့သူေတြကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ေတာမီးေလာင္ေတာ့ ေတာင္ေၾကာင္ လက္ခေမာင္းခတ္ဆိုတာ ဒါေတြေခၚတာလားလဲ မသိပါဘူး။ ကံဆိုးေတာ့လဲ ပိုင္ရွင္က သတိထားမိျပီး ေအာ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ျဖတ္ေျပးတဲ့ ဒီသေကာင့္သားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ရတယ္။ စိတ္မထိမ္းႏိုင္လို႔ ထိုးေတာင္ထိုးမိေသးတယ္။ နီးစပ္ရာ ေရတြင္း ေရကန္ေတြလဲကုန္ မီးသတ္ကားေတြလဲ ေရျဖည့္ေနတုန္းမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး အနီးဆံုး အေအးဆိုင္ေတြက ေရသန္႔ဘူးေတြပါ လွ်ဴလို႔ ပစ္ေပါက္ျပီး ျငိမ္းခဲ့ရတယ္။ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္နဲ႔ လူဆန္တဲ့စိတ္နဲ႔ကို ဒီေနရာမွာ ကြဲကြဲျပားျပား သိရေတာ့တာပဲ။

ဆက္ပါဦးမည္.... အျပီးေရးခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းရွိေသးလို႔ဗ်ာ။ ေကာင္းခန္းက ဒုတိယပိုင္းမွာ ပါလာမွာ ဟတ္ဟတ္