သၾကၤန္ေလေသြး (၁)

မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာမို႔ မ်က္စိထဲ အျမင္စိမ္းေနသည္။ အိမ္အသစ္ေျပာင္းထားတာမို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ခြင့္ျပန္လာခ်ိန္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ အရင္အိမ္လို ရင္းႏွီးျခင္းမရွိေသး။ ရွားရွားပါးပါး မ်ားမ်ားစားစား သၾကၤန္ေက်ာင္းပိတ္ရက္။ သၾကၤန္အၾကိဳ မတိုင္ခင္ တစ္ရက္။

တညလံုးခရီးပန္းလာမႈေတြ ဇာတိေျမေလးမွာ ေရခ်ိဳးလိုက္တာႏွင့္ ေျပေပ်ာက္သြားသည္။
“သားေရ ေရအၾကာၾကီး စိမ္ခ်ိဳးမေနနဲ႔ေလ ေရေျပာင္း ေျမေျပာင္းမွာ ဖ်ားေနလို႔ သၾကၤန္မွာ ေစာင္ျခံဳေနရအံုးမယ္” ေမေမက သတိေပးရင္း ရယ္စရာ စကားဆိုလာသည္။

“စိတ္ခ် ေမေမေရ သၾကၤန္ရက္ေလးမွာ လံုးဝမဖ်ားေစရဘူး” စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ေျပာရင္း ေရခ်ိဳးတာ အဆံုးသတ္လုိက္ေတာ့သည္။ မိဘမ်ားကို ကန္ေတာ့ျပီး စကားစျမည္ တမနက္ေလာက္ ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရသည့္ စိတ္က ဝင္လာေတာ့သည္။

“သား သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားလိုက္အံုးမယ္”
“အင္းအင္း သား စက္ဘီးေလး အဆင္သင့္ျပင္ေပးထားတယ္” ေဖေဖက အလိုက္တသိ ဆိုသည္။ သို႔ႏွင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စီးခဲ့သည့္ ေမာင္းတိန္းဘီးေလး စီးျပီးထြက္လာခဲ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ သူတို႔ ရွိရာဆီ တစ္ေနကုန္ သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ စာသင္ေဆာင္ အိုအိုေဟာင္းေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ပညာေတြ စံုေအာင္ သင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာ ဆရာမ ျပန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ တကၠသိုလ္ တက္ေနဆဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရင္း စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေပ်ာ္ရသည္။ သီတာကို ဝင္ေခၚျပီး ခင္သူ႕အိမ္သုိ႔ တူတူလာခဲ့ၾကသည္။ ခင္သူ ႏွင့္ သီတာ သည္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ အခင္ဆံုး နားလည္မႈ အရွိခဲ့ၾကဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သၾကၤန္မွာ ျပန္မလာႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလည္း ဖုန္းဆက္ခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး မစံုလင္ေပမယ့္ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ရွိသည္မို႔ ဒီႏွစ္သၾကၤန္က ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္က သၾကၤန္မွာ တူတူ ေရကစားခဲ့ၾကတာေတြ ေျပာရင္းလည္း ရီစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ခင္သူက“နင္ ငယ္ငယ္က ေရပံုးႏိုင္တႏိုင္နဲ႔ သြားေလာင္းတာ ေရတင္မကပဲ ပံုးပါလြတ္သြားလို႔ လူၾကီးတေယာက္ စိတ္ဆိုးသြားတာ မွတ္မိေသးလား”
“မွတ္မိတာေပါ့ဟ အဲဒီလူက နင့္ကို ေခါင္းကေနေတာင္ ေလာင္းသြားတာကိုး” ရွက္ရွက္နဲ႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ရသည္။
“ငါ့ကိုလည္း ေလာင္းသြားပါတယ္ေနာ္ ခင္သူ႕ကိုတင္ မဟုတ္ပါဘူး” သီတာကပါ ဝင္ေျပာသည္။
“ခင္သူ႕ ပံုခံုးကို ေလာင္းရင္ေတာင္ နင့္ကို ေခါင္းက ေလာင္းသလို ျဖစ္ေနမွာပါဟာ။ နင့္ေခါင္းနဲ႔ ခင္သူ႕ ပံုခံုးက တူတူ ျဖစ္ေနတာကိုး”
ေျပာလည္းေျပာ ေျပးလည္းေျပး ရသည္။ သီတာ အရပ္ပုသည္ကို အျမဲမပါပါေအာင္ ေနာက္ခဲ့သည့္ ငယ္ငယ္က အတိုင္း ခုလည္း ေနာက္လိုက္သည္မို႔ လိုက္ထုေတာ့သည္။

“သူ႕ခင္သူကို ထိေတာ့ မခံဘူး ငါ့က်ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ဟိုးႏွစ္ကလို ေပါင္ခ်ိန္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ကို လုပ္အံုးမယ္”
လိုက္မမွီသည့္အဆံုး လြန္ခဲ့ေသာ သၾကၤန္က က်ေနာ့္ကို ဝုိင္းခ်ဳပ္ျပီး အိုးမည္းသုတ္ဖူးသည္ကို အရသာခံကာ ျပန္ေျပာျပီး က်ိမ္းဝါးသည္။ က်ေနာ္က ခင္သူ႔ကို အခင္ဆံုးျဖစ္သလို ပိုဂရုစိုက္တတ္သည္ကို သိသျဖင့္ ေနာက္တာလဲျဖစ္သည္။
“ငါ့တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တူတူ သၾကၤန္မလည္ျဖစ္တာ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိျပီေနာ္”
ခင္သူ၏ လြမ္းရိပ္သန္းေသာ စကားေၾကာင့္ သံုးေယာက္သား ျပန္ျငိမ္သြားၾကသည္။ အရင္ ႏွစ္က ေက်ာင္းအသီးသီး တက္ေနၾကသည္မို႔ မဆံုျဖစ္လိုက္ႏိုင္ေပ။
“ဒီႏွစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး မဆံုေပမယ့္ ငါ့တို႔ ခုတူတူလည္ရမွာပါဟာ။ မနက္ျဖန္ ငါတို႔အိမ္မွာ မုန္လံုးေရေပၚ လုပ္စားၾကမယ္ေလ။ နင္တို႔ လာမယ္မလား” သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ေနာ့္အိမ္မွာ အျမဲ မုန္႔လုပ္စားေနၾကမို႕ေရာ တေပ်ာ္တပါး မုန္႔လံုးရတာကိုေရာ ႏွစ္သက္သည္မို႔ တခါတည္းေျပာလိုက္သည္။
“လာမယ္ လာမယ္ စိတ္ခ်”
“လာမွာေပါ့ဟ အေစာၾကီးလာမယ္ ဒါမွ ေရပက္မခံရမွာ”
“ေအးပါဟာ သိပါတယ္ အစားအေသာက္ဆို ထိပ္ဆံုးကဆိုတာ သိျပီးသား။ အိမ္တံခါး မဖြင့္ခင္ ေရာက္လာအံုးမွာေတာင္ ျမင္ေယာင္ေသး” ေျပာျပီးတာႏွင့္ စက္ဘီးေပၚတက္ကာ နင္းေျပးခဲ့ရသည္။ မိသြားရင္ေတာ့ ဗိုက္ေၾကာျပတ္ေပေတာ့မည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိဘမ်ားကို ျပန္ခၽြဲရင္း အလြမ္းသယ္ရင္း ညဖက္ေရာက္လာသည္။ ခုထိ တေယာက္ေသာသူဆီသို႕ မေရာက္ေသး။ မႏွစ္က ခြင့္ျပန္လာစဥ္ ရည္းစားလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္ခဲ့သည့္သူေလး။ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ေတာ့ ရွိၾကသည္။ သူ႕ဆီကုိေတာ့ တေယာက္တည္း သြားလို႔ မျဖစ္။ သူ႕အဖိုးၾကီး အိမ္မွာ ရွိေနရင္ အိမ္နားေတာင္ ၾကာၾကာ ရစ္မေနရဲေပ။ မနက္ျဖန္မွ ခင္သူႏွင့္ သီတာကို အပူကပ္ျပီး ေခၚထုတ္ခုိင္းရေတာ့မည္။ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္မ်ားကို စဥ္းစားရင္း ခရီးပန္းပန္းျဖင့္ အိပ္မက္တို႔ ေခၚေဆာင္ရာ ပါသြားေတာ့သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ သၾကၤန္လည္ေနသည္ ေရေတြ ပက္ေနသည္။ ေဘးက ဘယ္သူရယ္ မသိ ၊ ပက္သူ ဘယ္သူရယ္မသိ။

သၾကၤန္အၾကိဳ မတိုင္ခင္ည။
အိမ္ေရွ႕မွ အတာအိုးေလးကေတာ့ အတာပန္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လန္းဆန္းေနဆဲ။
သၾကၤန္ရနံ႔ ေမႊးပ်ံ႕ေနဆဲ။

သၾကၤန္ဆုိရင္ က်ေနာ့္ပိုးေတြ ထထလာလို႔ ခု က်ေနာ့္ သၾကၤန္ပိုးေလးေၾကာင့္ ဝတၳတိုေလး ေရးျဖစ္တာပါ။ အျပီးထိ မေရးႏိုင္ေသးတာကိုေတာ့ သည္းခံပါအံုး။ ဆက္ရန္ေပါ့ :)