သၾကၤန္ေလေသြး (၄)

သၾကၤန္အက်ေန႔။

သၾကားမင္းၾကီး ဆင္းလာျပီထင့္။ သၾကၤန္ကား မေန႔ကထက္ ပိုမို၍ အသက္ဝင္လာသည္။ ခင္သူနဲ႔ သီတာ တို႔ လာေခၚလို႔ ထြက္လာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ စုရပ္ဆီ လာခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ အတြဲကိုယ္စီျဖင့္ လည္ၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကားနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ကားက ေသးေနမည္ ထင္သည္။ အမိုးပြင့္ ဂ်စ္ကားေလး။ မိုးျပာနဲ႔လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ သူစိတ္ဆိုးမွာလဲ စိုးရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္သူႏွင့္ သီတာကို ကားႏွင့္သာ လည္ခုိင္းလိုက္ျပီး က်ေနာ္ႏွင့္ မိုးျပာကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္သာ လည္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ သူတို႔ကို ထားခဲ့ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အားေတာ့နာမိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကားတစ္စီးလံုးလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ထားခဲ့ရသည္။ မိုးျပာႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ ေနရာတြင္ ေစာင့္ေနရင္း ရင္ခုန္သံတို႔ကား ထိမ္းခ်ဳပ္မရေလာက္ေအာင္ ရွိသည္။

မိုးျပာေရာက္လာေတာ့ ကားမွာ လူၾကပ္ေန၍ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္သာ လည္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္မို႔ ကားနဲ႔ ေလာက္ေတာ့ လြတ္လြပ္စြာ မေနရေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ တကမၻာထင္မိေနသည္။ သတိေတာ့ထားၿပီး ေမာင္းရသည္။ မူးေနတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ မ႑ပ္ေရွ႕ေတြ ျဖတ္တိုင္း ေရပိုက္ေတြ ေရလံုးေတြ ၾကားမွာ ခါးေလးကို ဖက္ျပီး ေခါင္းေလးဝွက္ထားတတ္သည္။ အရမ္းမြန္းလာရင္ေတာ့ ေက်ာကိုထုၿပီး မ႑ပ္ေရွ႕က ထြက္ဖို႔ သတိေပးတတ္သည္။ ေရစိုလို႔ ခ်မ္းေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ေငြ႔ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးေနသည္ဟု ေတာင္ထင္မိသည္။ ခါးကိုဖက္သိုင္းထားသည့္ မိုးျပာလက္ေလး တုန္ေနေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ထဲ ဝင္ၿပီး နားခဲ့ရသည္။
“အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ မိုးျပာရယ္။ သၾကၤန္မွာ ခ်စ္သူနဲ႔ လည္ရတာ ကို႔ဘဝမွာ ဒီတၾကိမ္ ပထမဆံုးပဲ။ မိုးျပာေရာ ေပ်ာ္လားဟင္”
“အင္း ေပ်ာ္တာေပါ့ ကိုရယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို ထိမ္းေမာင္းဖို႔ ေျပာရတာလဲ အေမာပဲ။ မ႑ပ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ျပန္ကို မထြက္ေတာ့ဘူး။ မြန္းေနပါျပီဆိုမွ ဟြန္း”
“ဒါမွ မိုးျပာက ကို႔ကို ပိုဖက္ထားမွာေပါ့။ မနက္ဖန္လဲ လည္ၾကအံုးမယ္ေလ”
“ဟင့္အင္း မနက္ဖန္ေတာ့ မိုးျပာ မလည္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာ အလွ်ဴလုပ္မွာမို႔ မိုးျပာ ေပ်ာက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔ အၾကာႀကီး လည္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္ ကို”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရသည္။ စကားေလး တီးတိုးေျပာရင္း တစ္ေယာက္ရင္ခြင္မွာ တစ္ေယာက္ေႏြးေထြးခဲ့ရသည္။ အခ်မ္းေျပေတာ့ ေနာက္တခါ ထပ္လည္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ မ႑ပ္ရွိလာ လမ္းေတြကိုေတာ့ သူ႔မိဘအသိမ်ားရွိသည္ဆို၍ မဝင္ျဖစ္ခဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပတ္ရင္း ခင္သူႏွင့္ သီတာတို႔ ပါရာ ကားကို ျမင္လိုက္မိေသာအခါ မ်က္ႏွာပူသျဖင့္ ေရွာင္ျပီး လည္ခဲ့ရသည္။ ညေန ေနဝင္သည့္အခါမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

ညဖက္ ခင္သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခင္သူက သူတို႔ကိုထားျပီး မိုးျပာႏွင့္သာ လည္ခဲ့သျဖင့္ အျပစ္တင္ခ်င္သည့္ စကားသံတခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ စကားလံုးမ်ားကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားပံုရသည္။ အရင္လို စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ေျပာေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ေရပက္ခံေနတုန္းကလည္း ကားေပၚမွာ ခင္သူႏွင့္ သီတာတို႔ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္မေနတာကို သတိထားမိခဲ့သည္။ မနက္ဖန္ကို မလည္ေတာ့ပဲ မ႑ပ္တြင္သာ ေရပက္ေတာ့မည္ကိုပါ ေျပာလိုက္သည္။ ခင္သူကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေခ်ာ့ရေတာ့မည္။ သူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္ မေနတတ္။

ေရပက္ခံကားေပၚမွပင္ ေနာက္မွ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ေရပက္ခံရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို သူကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ခင္သူ႔ရင္မွာ နာက်င္ရသည္။ မိုးျပာက ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လို႔ ထူးေအာင္က ၾကည္ႏူးေနသည့္ မ်က္ႏွာကို သၾကၤန္ေရေတြ ၾကားမွာပင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။

“ငါ့အခ်စ္ေတြကို မျမင္တာလား ထူးေအာင္ရယ္။ နင့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ေတြ ဂရုစိုက္မႈေတြ အေလးထားမႈေတြ ျဖစ္လာရတာဟာ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို နင္ နည္းနည္းေလးေတာင္မွ ဂရုမျပဳမိဘူးလားဟယ္။ နင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ တျခားတေယာက္ ရွိေနေပမယ့္ စိတ္လဲ မဆိုးႏိုင္ ေမ့လဲမေမ့ႏိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္ေလ။ နင္ ေပ်ာ္ေစဖို႔အတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ငါျပံဳးေပးပါ့မယ္ ထူးေအာင္ရယ္….. ”

သၾကၤန္အက်ေန႔ည။
အိမ္တိုင္းတြင္လည္း သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ ပ်ံ႕လြင့္ဆဲ။
ပိေတာက္ပန္းတို႔ မနက္ဖန္ ပြင့္ေလမည္လား။

က်ေနာ့္သၾကၤန္ပိုးကေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ဝတၳဳတိုကို လက္စကို မသပ္ခ်င္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ပိုရလာလို႔ဗ်ာ။ ေနာက္တပိုင္းေတာ့ ဇတ္သိမ္းပါေတာ့မယ္ း) ။